Het is een geheks vandaag om alles op tijd klaar te krijgen. Koffers pakken, eten klaarmaken voor de lange reis naar Margate. Speelgoed voor Sarah en alles wat nog op de lijst staat. Het is laat wanneer ik nog mijn maaltijd klaar maak. Spaghetti Bolognese voor maandag avond, zodat ik niet hoef te koken na zo een lange dag reizen. Iedereen is er klaar voor behalve Sarah die niet weet dat we op vakantie vertrekken.
Maandag 31 mei 2010-06-07
Het is vier uur in de morgen als we opstaan. Ik ben nog moe van gisteren, al dat hectische gedoe om alles op tijd klaar te krijgen. Thanda heeft gisteren nog de afwas gedaan en is dan ook gaan slapen. Het is eindelijk zo ver, op weg naar Margate. Terwijl Thanda de koffers en al ander spullen weg sleept naar de auto, kleed ik me aan en zet de rest dat nog achterbleef klaar voor mijn man. Na dit gedaan te hebben maak ik Sarah wakker. Ze ligt zo zalig te slapen dat het bijna pijn doet om haar wakker te maken. In plaats van horizontaal lag ze vertikaal in haar bed. Ik maak haar wakker en trek haar pyjama uit. Haar reis kleren liggen al klaar dus het was maar een kwestie van aan te trekken. Als alles in de koffer is gaan we samen naar buiten, zien of alles goed vast is en we gaan naar de auto.
Als we in de auto zitten vraagt mijn man of ik muziek heb meegenomen. Oeps, vergeten. Weer terug om de muziek te halen, als ik uitstap zwaait Sarah enthousiast naar mij. Ze weet dat we op reis gaan. Toen ik terug kwam zei mijn man dat toen ik ging Sarah zei: kom mama, laten we gaan...natuurlijk op Sarah’s babytaaltje.
Eindelijk vertrekken we, de poort gaat open, het is nog donker en stil in de straat. We tuffen met ons autootje naar de snelweg, met al onze bagage. Zodra we zoeven over de snelweg valt Sarah in een zoete slaap. Omdat er nog werken aan de gang zijn hadden we bijna ons uitrit gemist naar Durban omdat de richting aanwijzers niet duidelijk waren. Het wordt stilaan ochtend en we naderen onze eerste tolgate. We stoppen na de tolgate aan een garage voor de ochtendplas. Daarna onbtijten we in de auto. We hebben lekker gevlochten brood bij, zelfs Sarah lust dit wel na haar schoonheidsslaapje.
We rijden verder, de zon komt langzaam op en we vinden onszelf in een dikke mist. Zeker omdat het allemaal laagland is. Het lijkt allemaal onwerkelijk maar na een tijdje verdwijnt ook de mist en worden we getrakteerd op mooie weidse landschappen met hier en daar een eenzame berg. Na het stadje Warden te zijn gepasseerd komen we bij van reenen pas bij de drakensbergen. We stoppen bij een garage weer en weer is het tijd om een pit stop te doen bij de toiletten en geld af te halen voor de tolgates. Het landschap op de Drakensbergen is adembenemend en we gunnen onszelf dan ook een kleine lunch met uitzicht op dit mooie gebied.
Mooie landschappen rollen voorbij het raam en we voelen ook bij iedere kilometer dat we dichter bij Durban zijn, omdat het warmer wordt. Bij het naderen van Pietermaritzburg kijken we uit naar een plaatsje om te lunchen. Net na Pietermaritzburg vinden we een garage met wat tafels en banken onder strooien afdakjes. Dat is de uitgelezen plaats om onze uitgebreide lunch te hebben. De lunch bestaat uit , pasta met erwtjes en maïs....zalm met ei en kerstomaten....met daarbij een goeie klotch mayonaise erbij.
Daarna vervolgen we ons weg naar Margate, eerst tanken en onderweg stoppen we nog voor Sarah...weer een nood pitstop langs de weg....voorbij tolgates totdat we stukken blauwe zee zien door het landschap van bomen en huizen. We passeren links Durban als we verder rijden. Langs de weg zien we ook borden met de boodschap dat er een nultolerantie is voor sneldheids overtreders. Als we onze weg vervolgen zien we dan ook veel flitspalen langs de snelweg of verkeerspolitie met hun geliefde snelheidsmeter in de hand, als dieven , verschuildend achter de bosjes. Mijn man wordt blij als hij glimpsen ziet van de zee en de witte golven. Natuurlijk ben ik ook blij, het is zoveel jaren geleden dat ik nog zee en strand gezien heb. Na een kleine omweg...een senic route langs de kust komen we eindelijk aan ons eindbestemming...Margate. Het is niet moeilijk om de straat te vinden naar ons appartementcomplex/hotel. Als we naar beneden rijden, rijden we recht op de oceaan toe. Het is een machtig en mooi uitzicht. Bijna op het einde van de straat zien we rechts de naam van ons eindbestemming...La cote Azur. De security man van het hotel komt uit zijn wachthokje en kijkt op zijn lijst voor onze naam. Wanneer als oke is laat hij ons door en verwijst ons naar onze bay nr 204 waar we onze auto kunnen parkeren. Dat wordt ons parkeerplaats voor de volgende dagen. We hebben geluk dat het niet zover van de receptie af is.
Ik ga naar de receptie om ons in te checken terwijl mijn man en ons dochterje Sarah buiten wachten. De verwelkoming is hartelijk met daarbij een cocktail aangeboden door het appartementcomplex/hotel La cote Azur. Natuurlijk na zo een lange weg wordt je er dorstig van, zeker als er cocktails staan, hihihi. Net als ik onszelf wil inchecken komen mijn man en Sarah er aan met twee mannen die onze bagage bij hebben. Onze koffer ligt op zo een handmatige vorklift en de rest ligt in een soort groot uitgevallen wasmand op wieltjes. De sleutel en de tv handbediening wordt aan mij overhandigd en we zijn klaar om naar ons appartement te gaan. Het is op de tweede verdieping, de verdieping waar ook de uitgang naar het strand is. Is dat niet gemakkelijk voor ons?
Eerst met de lift naar beneden en we komen aan bij appartement nr 204. Wow....dat is mooi en groot appartement en het uitzicht is gewoon overweldigend mooi. Uitzicht op de zee en het strand van Margate en alle andere appartementen die gelegen zijn langs het strand en ook uitkijken op de schoonheid van de zee.
Sarah heeft geen aanmoediging nodig als ze al gillend van plezier door het appartement loopt , zo het grote terras op waar een glazen onbijt tafel staat met stoelen en twee ligzetels. Naturlijk kan het ze het niet laten om er op te klimmen. We zijn weer alleen dus we gaan het terras op om van het uitzicht te genieten. Daarna pakken we alles vlug uit zodat we nog even naar het strand kunnen gaan en genieten. Terwijl we op het strand lopen gaat de zon langzaam onder en kleurt de hemel roze en rood. De laatste warme stralen schijnen op ons terwijl we nog wat plezier maken. Mijn man gaat in het water staan terwijl de golven op hem afkomen en zijn broek helemaal nat maakt. Sarah rent weg als ze witte golven ziet aankomen, ze heeft er plezier in.
Aangekomen in het appartement maak ik de spaghetti Bolognese warm die ik gisteren had klaar gemaakt. Na zo een lange reis had ik geen zin meer in om te koken dus dit was een welkom alternatief. Iedereen geniet ervan en voordat ik weet is alles op. We kijken nog naar de televisie terwijl het buiten donker is. De gordijnen zijn open zodat we vanuit onze zetel nog net de golven kunnen zien en de lichtjes van Margate. Het is tijd om ons hoofd ten ruste te leggen na zo een zware reis dag.
Mooie landschappen rollen voorbij het raam en we voelen ook bij iedere kilometer dat we dichter bij Durban zijn, omdat het warmer wordt. Bij het naderen van Pietermaritzburg kijken we uit naar een plaatsje om te lunchen. Net na Pietermaritzburg vinden we een garage met wat tafels en banken onder strooien afdakjes. Dat is de uitgelezen plaats om onze uitgebreide lunch te hebben. De lunch bestaat uit , pasta met erwtjes en maïs....zalm met ei en kerstomaten....met daarbij een goeie klotch mayonaise erbij.
Daarna vervolgen we ons weg naar Margate, eerst tanken en onderweg stoppen we nog voor Sarah...weer een nood pitstop langs de weg....voorbij tolgates totdat we stukken blauwe zee zien door het landschap van bomen en huizen. We passeren links Durban als we verder rijden. Langs de weg zien we ook borden met de boodschap dat er een nultolerantie is voor sneldheids overtreders. Als we onze weg vervolgen zien we dan ook veel flitspalen langs de snelweg of verkeerspolitie met hun geliefde snelheidsmeter in de hand, als dieven , verschuildend achter de bosjes. Mijn man wordt blij als hij glimpsen ziet van de zee en de witte golven. Natuurlijk ben ik ook blij, het is zoveel jaren geleden dat ik nog zee en strand gezien heb. Na een kleine omweg...een senic route langs de kust komen we eindelijk aan ons eindbestemming...Margate. Het is niet moeilijk om de straat te vinden naar ons appartementcomplex/hotel. Als we naar beneden rijden, rijden we recht op de oceaan toe. Het is een machtig en mooi uitzicht. Bijna op het einde van de straat zien we rechts de naam van ons eindbestemming...La cote Azur. De security man van het hotel komt uit zijn wachthokje en kijkt op zijn lijst voor onze naam. Wanneer als oke is laat hij ons door en verwijst ons naar onze bay nr 204 waar we onze auto kunnen parkeren. Dat wordt ons parkeerplaats voor de volgende dagen. We hebben geluk dat het niet zover van de receptie af is.
Ik ga naar de receptie om ons in te checken terwijl mijn man en ons dochterje Sarah buiten wachten. De verwelkoming is hartelijk met daarbij een cocktail aangeboden door het appartementcomplex/hotel La cote Azur. Natuurlijk na zo een lange weg wordt je er dorstig van, zeker als er cocktails staan, hihihi. Net als ik onszelf wil inchecken komen mijn man en Sarah er aan met twee mannen die onze bagage bij hebben. Onze koffer ligt op zo een handmatige vorklift en de rest ligt in een soort groot uitgevallen wasmand op wieltjes. De sleutel en de tv handbediening wordt aan mij overhandigd en we zijn klaar om naar ons appartement te gaan. Het is op de tweede verdieping, de verdieping waar ook de uitgang naar het strand is. Is dat niet gemakkelijk voor ons?
Eerst met de lift naar beneden en we komen aan bij appartement nr 204. Wow....dat is mooi en groot appartement en het uitzicht is gewoon overweldigend mooi. Uitzicht op de zee en het strand van Margate en alle andere appartementen die gelegen zijn langs het strand en ook uitkijken op de schoonheid van de zee.
Sarah heeft geen aanmoediging nodig als ze al gillend van plezier door het appartement loopt , zo het grote terras op waar een glazen onbijt tafel staat met stoelen en twee ligzetels. Naturlijk kan het ze het niet laten om er op te klimmen. We zijn weer alleen dus we gaan het terras op om van het uitzicht te genieten. Daarna pakken we alles vlug uit zodat we nog even naar het strand kunnen gaan en genieten. Terwijl we op het strand lopen gaat de zon langzaam onder en kleurt de hemel roze en rood. De laatste warme stralen schijnen op ons terwijl we nog wat plezier maken. Mijn man gaat in het water staan terwijl de golven op hem afkomen en zijn broek helemaal nat maakt. Sarah rent weg als ze witte golven ziet aankomen, ze heeft er plezier in.
Aangekomen in het appartement maak ik de spaghetti Bolognese warm die ik gisteren had klaar gemaakt. Na zo een lange reis had ik geen zin meer in om te koken dus dit was een welkom alternatief. Iedereen geniet ervan en voordat ik weet is alles op. We kijken nog naar de televisie terwijl het buiten donker is. De gordijnen zijn open zodat we vanuit onze zetel nog net de golven kunnen zien en de lichtjes van Margate. Het is tijd om ons hoofd ten ruste te leggen na zo een zware reis dag.
Hei Liesje,
ReplyDeleteMooie omgeving en een blijde herinnering aan de tijd (2005) toen je samen met mams en paps in die buurt waart.