Donderdag 30 juli 2009
Ik rij altijd heel vroeg naar IBM. Meestal is het nog zo vroeg dat er bijna geen verkeer is. Nu was ik wel wat later vertrokken dan normaal, dus er was wat verkeer. Ik stop bij het verkeerslicht en ik zie in mijn achteruitkijk spiegel een taxi rechts van mij een manouvre maken om langs mij te komen. Maar op dat moment springt het op groen dus ik vertrek...ik kijk nog steeds in mijn zijspiegel en zie dan een personenwagen de taxi die rechts van mij stond voorbij steken, dus de personenwagen rijd nu op de verkeerde helft van de straat en brengt iedereen in gevaar. Hij rijd mij zelfs voorbij, ik toeter naar hem en ik maakte het mooie ...ben je gek...gebaar.
Als ik thuis kom snuif ik de lekker geur op van mijn man’s kookpot. ’s Avonds na het eten gaat hij nog even naar zijn moeder met Sarah. Ze zegt dat het kapsel van Sarah op niets trekt en vondt ze mooier met al dat haar.
Vrijdag 31 juli 2009
Het is zes uur ’s morgens en het is tijd om naar het ziekenhuis te gaan. We willen graag vroeg zijn om te voorkomen dat we weer in een lange rij staan. Maar de dokter is pas om 9u aanwezig dus we moeten wachten. Ik dacht dat het weer lang ging duren , maar om iets na 9 zag de dokter mij en zei dat alles goed uit zag. Ik vertelde haar dat het nog steeds gevoelloos is aan de rechterzijde van mijn mond en kin en pijnlijk. Ze vertelde dat het normaal is omdat ze dicht bij een zenuw hebben geopreeerd. Het goede nieuws is dat de zenuw niet is doorgesneden alleen uitgerekt. Het zal drie weken duren voordat de pijn weg is en zes maanden voordat alles genezen is. Dus zullen maar even weer afzien, maar het goede is dat het uiteindelijk weer in orde zal komen.
Friday 31 July 2009
Thursday 30 July 2009
Woeoeoeoeowieeeeeee!!!!!!
Maandag 27 juli 2009
Ben wat later begonnen dan normaal. Dat komt door de tandpijn. Wanneer ik aankom in IBM is mijn collega Hennie er al. Ze vraagt mij of het aanstekelijk is. Wat vraag ik. Tandpijn. Blijkbaar heeft ze nu ook een infectie aan haar tand. Grappig is dat het ook om een kroon gaat en aan de zelfde kant is, rechts beneden. Je zou je inderdaad afvragen of het besmettelijk is.
Om tien uur vertek mijn collega naar de tandarts. Normaal heb ik gedaan om half 3 maar mijn man vroeg of ik vroeger kon komen. Waarom? Hij was ’s morgens naar Home Affairs geweest met mijn paspoort bij maar dat was niet genoeg. Ik moest erbij zijn. Dus vroeg hij of ik mee kon komen. Geen probleem. Tien minuten voor twee vertrek ik en vijf minuten na twee ben ik thuis. We vertrekken en laten Saartje achter bij Nolly.
Home Affairs is in het stadscentrum. Het verkeer is zeer druk en wanneer het groen is blokkeren auto’s die van de andere kant kwamen de hele straat. Dus niemand kon er door. Pas bij de tweede keer , met trekken en duwen zijn we erdoor. We zijn er bijna maar we stootten nu op een stukje van de stakende mensen. Ik was blij dat we er snel voorbij waren. Want stakende mensen zijn onvoorspelbaar en hebben geen respect voor een andermans bezit, zeker wanneer men daar hard voor gewerkt heeft.
Er was ook geen electriciteit in de helft van de stad wegen brand in een van de electriciteitskasten. We hebben ons auto geparkeerd op een parking van een supermarket omdat het veel veiliger is, zeker als stakende mensen rondlopen. Het is ongeveer 10 minuten wandelen naar Home Affairs. Omdat er geen electriciteit is moeten we met de trap. Zwoeg, zwoeg, zwoeg....zo een zes verdiepingen. Ik was blij dat ik kon uitblazen op een bankje. Er is een hele queue voor ons. Wanneer we aan de beurt zijn duurt alles maar een kwartiertje , nog even betalen en we zijn er weer vandoor. We komen weer veilig thuis aan. Bij ons is de electriciteit ook uit, Nolly zei vanaf 11u ’s morgens. Maar nog geen tien minuten later hebben we weer licht. Ik ben altijd blij dat zulke stroomstoringen overdag gebeuren, want in het donker is niet zo prettig.
Dinsdag 28 juli 2009
Het is de laatste dag voor mijn collega Hennie en dan is ze bijna voor een maand op vakantie. Wij werken altijd een shift van 6u tot 14u. Verbaasd was ik toen ik haar zag inpakken om 12u55. Ik zeg tegen haar dat het vroeg is dat ze vertrekt. Hoezo vraagt ze? Wel het is 12u55. Ze staart met ongeloof naar mij en kijkt dan naar haar telefoon. Verrek , je hebt gelijk Liesbeth. Mijn collega wou zo graag op vakantie dat ze zich verkeken had op de tijd. We vonden het wel grappig.
Woensdag 29 juli 2009
Niets bijzonder is gebeurd. Een rustige dag nu Hennie op vakantie is. Enigste is dat we een tijdje zonder water zaten en moesten naar gelijksvloer voor water te halen. Zelfs onze koffie/thee automaat was stuk.
Ben wat later begonnen dan normaal. Dat komt door de tandpijn. Wanneer ik aankom in IBM is mijn collega Hennie er al. Ze vraagt mij of het aanstekelijk is. Wat vraag ik. Tandpijn. Blijkbaar heeft ze nu ook een infectie aan haar tand. Grappig is dat het ook om een kroon gaat en aan de zelfde kant is, rechts beneden. Je zou je inderdaad afvragen of het besmettelijk is.
Om tien uur vertek mijn collega naar de tandarts. Normaal heb ik gedaan om half 3 maar mijn man vroeg of ik vroeger kon komen. Waarom? Hij was ’s morgens naar Home Affairs geweest met mijn paspoort bij maar dat was niet genoeg. Ik moest erbij zijn. Dus vroeg hij of ik mee kon komen. Geen probleem. Tien minuten voor twee vertrek ik en vijf minuten na twee ben ik thuis. We vertrekken en laten Saartje achter bij Nolly.
Home Affairs is in het stadscentrum. Het verkeer is zeer druk en wanneer het groen is blokkeren auto’s die van de andere kant kwamen de hele straat. Dus niemand kon er door. Pas bij de tweede keer , met trekken en duwen zijn we erdoor. We zijn er bijna maar we stootten nu op een stukje van de stakende mensen. Ik was blij dat we er snel voorbij waren. Want stakende mensen zijn onvoorspelbaar en hebben geen respect voor een andermans bezit, zeker wanneer men daar hard voor gewerkt heeft.
Er was ook geen electriciteit in de helft van de stad wegen brand in een van de electriciteitskasten. We hebben ons auto geparkeerd op een parking van een supermarket omdat het veel veiliger is, zeker als stakende mensen rondlopen. Het is ongeveer 10 minuten wandelen naar Home Affairs. Omdat er geen electriciteit is moeten we met de trap. Zwoeg, zwoeg, zwoeg....zo een zes verdiepingen. Ik was blij dat ik kon uitblazen op een bankje. Er is een hele queue voor ons. Wanneer we aan de beurt zijn duurt alles maar een kwartiertje , nog even betalen en we zijn er weer vandoor. We komen weer veilig thuis aan. Bij ons is de electriciteit ook uit, Nolly zei vanaf 11u ’s morgens. Maar nog geen tien minuten later hebben we weer licht. Ik ben altijd blij dat zulke stroomstoringen overdag gebeuren, want in het donker is niet zo prettig.
Dinsdag 28 juli 2009
Het is de laatste dag voor mijn collega Hennie en dan is ze bijna voor een maand op vakantie. Wij werken altijd een shift van 6u tot 14u. Verbaasd was ik toen ik haar zag inpakken om 12u55. Ik zeg tegen haar dat het vroeg is dat ze vertrekt. Hoezo vraagt ze? Wel het is 12u55. Ze staart met ongeloof naar mij en kijkt dan naar haar telefoon. Verrek , je hebt gelijk Liesbeth. Mijn collega wou zo graag op vakantie dat ze zich verkeken had op de tijd. We vonden het wel grappig.
Woensdag 29 juli 2009
Niets bijzonder is gebeurd. Een rustige dag nu Hennie op vakantie is. Enigste is dat we een tijdje zonder water zaten en moesten naar gelijksvloer voor water te halen. Zelfs onze koffie/thee automaat was stuk.
Tuesday 28 July 2009
Zondag tot Zondag
Het is weer een hectische week geweest. Zondag de 19de hadden bezoek van Thanda’s nonkel, Peter. Hij was op vakantie hier in Johannesburg. We hebben een fijne namiddag gehad. We hadden croissants gekocht en koekjes en Thanda had nog wat pindanootjes geroosterd. Je kan al raden dat Sarah alles zelf wou opeten. We gaven haar een marie koekje, normaal neemt ze dat altijd aan maar nu was ze meer geintereseerd in de chocolade koekjes. Ze had er nog maar eentje op of ze ging al voor het ander. Daar heeft Thanda een stokje voor gestoken. Dus ging ze maar de pindanootjes plunderen. Het gesprek was meestal in Indebele maar ook in het Engels. Rond vijf uur ging hij weer naar huis. ‘s Avonds zitten we lekker gezellig voor een warm gasvuurtje naar televisie te kijken. We hebben juist ons avondmaal gehad en Sarah zit in Thanda’s armen , te drinken van haar drinkbeker. Ineens gooit ze zonder waarschuwing de beker tegen mijn hoofd. Ik kan je verzekeren dat het niet zacht aankwam en kwam er *#$!!** uit mijn mond. Gelukkig was het niets ernstig.
Woensdag de 22ste, de dag waarnaar ik NIET naar uitgekeken heb. We moeten ons om 7u ‘s morgens melden op zaal 384. Om 6u20 ligt Thanda nog steeds in bed, dus ik schud hem eens goed wakker. Ik wil niet te laat komen op de afspraak. We arriveren iets na 7 uur aan het ziekenhuis. De roltrappen werken niet dus we zwoegen ons twee verdiepingen naar boven. Eindelijk boven gaan we door een security post en we zetten voet in de grote hal. We moeten wat lopen tot onze bestemming. Nu nog een lift naar de 8ste verdieping en komen we aan in zaal 384.
Oeps, de zaal zit al vol wachtende mensen. We melden ons aan bij de receptie en ze zeggen ons dat we even plaats moeten nemen omdat de vrouw die de inschrijvingen doet nog niet hier is. Rond acht uur komt ze binnen. Na een paar minuten verschijnt ze om de hoek met haar afsprakenboek in de hand en gaat ze iedereen na of ze een afspraak hebben. Een half uur later is het mijn beurt. Ze voert de informatie in de computer en zegt dan dat we naar de vijfde verdieping moeten om ons dossier te laten maken en betalen. Ik had het gevoel dat ik hier nog lang zou blijven.
Eenmaal beneden aangekomen staat er een hele rij te wachten om ook hun dossier te laten aanmaken. Ik moet mijn kaart in een kartonnen box leggen. Ze zullen daarna mijn naam afroepen als het zo ver is. Tik , tak, tik, tak...daar gaat de tijd. Eindelijk is het mijn beurt, en het gaat nog al snel met het maken van mijn dossier. Weer in een andere kamer moet ik gaan betalen. Op het formulier dat ze me hadden gegeven stond dat ik R120 moest meenemen. Oeps...het was R194 en kwam ik dus tekort. Dus moesten we op zoek naar een ATM om geld af te halen. Eindelijk zijn we weer terug op zaal 384.
Niet lang daarna komen ze me halen en een tandarts student stelt me wat medische vragen. Maar het mocht niet baten dat ik nu geopereerd zou worden want ik moet weer naar de vijfde verdieping om een X-ray te maken van al mijn tanden. Weeral tijdverlies. By X-ray aangekomen zeggen ze dat ik een sticker op mijn formulier moet laten zetten. Ik sprong bijna uit mijn vel, maar mijn man zei, laat mij maar naar boven gaan, blijf hier maar zitten. Blijkt later dat ze geen stickers meer hadden en dus moest ze het zonder doen. De x-ray liet niet lang op zich wachten. Intussen had ik al een serieuze hoofdpijn. Alweer nemen we de lift naar de 8ste verdieping. En nu is het wachten...en wachten...en wachten... en ik zie iedereen die na mij komt, voor mij binnen gaan...en wachten...en eindelijk vraag ik wanneer ik aan de beurt ben. Ze zeggen nog 1 patient voor mij en dan kan ik. Niet dat ik er naar uit zie hoor.
Om 13u is het grote moment gekomen. Eerst moet ik plaatsnemen in DE roze stoel. Een student geeft me drie keer verdoving. Voor mij zie ik de tandarts stoel en ze zijn nog met iemand bezig en ze gaan niet zachtzinnig te werk. Het doet blijkbaar pijn want ze steekt haar hand op en trekt met haar hoofd in reactie erop. De verdoving werkt goed en alles is verdoofd. Nu neem ik plaats in de stoel...de stoel of horror...hihihi... het viel uiteindelijk mee, alleen de smaak van bloed en pus was nogal vervelend maar de rest viel mee. Een van de instrumenten die hij gebruikte raakte mijn lip en veroorzaakte een brandblaar. Daarna vallen me 9 draadjes ter ere. Om nog een laatste check-up te doen sturen ze me weer naar X-ray. Nu is er een lange rij dus...weer wachten en wachten. Terug bij zaal 384 kijkt de tandarts naar mijn X-ray en zegt dat het er goed uit ziet. Bij de receptioniste krijg ik medicijnen, pijnstillers en antibiotica.
Eenmaal thuis gekomen duik ik in bed en kom er niet meer uit. Met het uur doet het meer en meer pijn omdat de verdoving stillaan uitwerkt. Alleen ’s avonds ben ik even uit bed gekomen voor het eten en om even naar televisie te kijken. Kwestie van de aandacht op iets anders te vestigen.
Donderdag 23 juli en ik word wakker met verschrikkelijke pijn. Maar ik ga toch werken aangezien ik bijna geen swop dagen heb en één ziektedag. Het is goed dat ik na vijf uur werken waar naar huis kan gaan. Dus met pijn ben ik gaan werken. Ik ben wel om 6u opgestaan ipv de gewoonlijke vijf uur. ’s Avonds zit ik lekker in de zetel, thanda kookt voor mij en Saartje is weer schattig bezig. Ze heeft er niet beter op gevonden om met haar schoen in één van mijn laarzen te stappen. Stond wel schattig in haar zeven mijlslaars. Maar na een tijdje begon ze te wenen want ze kreeg haar voetje er niet meer uit en mama kon niet snel genoeg zijn om haar daar mee te helpen.
Vrijdag 24 juli en op weg naar IBM. Het is half 6 en er is nog niet veel verkeer. Op Chatarine street word ik bijna van de weg geduwd door een taxi die perse aan de kant wou. Maar dat kon dus niet want ik zat in de weg. De taxi heeft gelukkig niet mijn auto geraakt. Blijkbaar is Murphy aan het werk want de water leiding in ons toilet springt en zet de hele hal onder water. Ik had beter mijn zwembandjes meegenomen.
Gedurende de dag krijg ik een sms van Thanda of het oke is dat de broer van Thanda’s vader ben ons kan slapen. Hij voelt zich alleen en het is koud in het hotel. Blijkbaar hebben ze hem in een shitty hotel gestoken. Ik zei dat het geen probleem was. Na kennis gemaakt te hebben gaat hij en mijn man een nieuwe gas tank kopen want Saartje heeft er met haar vingertjes aangezeten en heeft alle gas laten ontsnappen.
Na terug komst begint Thanda aan zijn kookpot en omdat de gaskachel warmte afgeeft valt de broer van Thanda’s vader in slaap. Eten is klaar. Het vlees is zo zacht gekookt dat ik geen probleem heb om te kauwen, het smelt letterlijk in mijn mond. Dit gemengd met lekkere spinazie en pap. Mijn man heeft zichzelf overtroffen nu, het is heerlijk. Daarna ga ik slapen en blijven zij nog wat nababbelen.
Zaterdag 25 juli en word weer wakker met verschrikkelijk tandpijn. Het is zeven uur en zit langzaam te eten om daarna wat pijnstillers te kunnen nemen. 20 minuten voor tien vraagt Thanda of ik ontbijt kan maken , Croque monsieurs, want ik kan ze heerlijk maken. Ik leg de eerste lading onder de Croque monsieur maker en het is tijd om te gaan webcammen met mijn ouders.
Rond half 1 gaan Thanda en gezelschap, inclusief Sarah op familie bezoek. Ik blijf achter omdat ik te veel pijn heb en Thanda me wat rust wil gunnen. Rond 23u30 zijn ze pas terug thuis. Blijkbaar heeft Saartje naar haar zin gehad want ze heeft met de kinderen kunnen spelen en ravotten.
Zondag 26 juli
Thanda brengt zijn nonkel naar de bus die vertrekt naar Lesotho. Ze vertrekken om 7u. Ik neem nog even afscheid en daar gaan ze. Saartje ligt nog lekker te snurken in het bed en word pas wakker rond 9u. Ze speelde op haar gemak in de living totdat pappa binnenkomt. Ze begint te krijsen en ze wil opgepakt worden door hem. Dus pappa pakt haar op en neemt de vuilzak mee omdat deze vol is naar beneden. Als hij terug komt zegt hij dat Sarah in de auto wilde kruipen en de reden is dat ze weer naar de familie met kinderen kon gaan en ongestoord en blij kan spelen. Ik vond het zo erg voor haar. Nadat Thanda zijn ontbijt op had gingen we naar Pick ‘n pay en Saartje was weer blij. Wanneer we wachten op Thanda, die de boodschappen op de band zet en betaalt zegt Sarah tegen iedereen die voorbij komt hallo. Natuurlijk is iedereen vertederd als ze Saartje zien en zeggen hallo met een grote smile terug. Ze zegt ook tegen vreemden: bye bye daddy en dan zeg ik, nee dat is daddy niet.
Woensdag de 22ste, de dag waarnaar ik NIET naar uitgekeken heb. We moeten ons om 7u ‘s morgens melden op zaal 384. Om 6u20 ligt Thanda nog steeds in bed, dus ik schud hem eens goed wakker. Ik wil niet te laat komen op de afspraak. We arriveren iets na 7 uur aan het ziekenhuis. De roltrappen werken niet dus we zwoegen ons twee verdiepingen naar boven. Eindelijk boven gaan we door een security post en we zetten voet in de grote hal. We moeten wat lopen tot onze bestemming. Nu nog een lift naar de 8ste verdieping en komen we aan in zaal 384.
Oeps, de zaal zit al vol wachtende mensen. We melden ons aan bij de receptie en ze zeggen ons dat we even plaats moeten nemen omdat de vrouw die de inschrijvingen doet nog niet hier is. Rond acht uur komt ze binnen. Na een paar minuten verschijnt ze om de hoek met haar afsprakenboek in de hand en gaat ze iedereen na of ze een afspraak hebben. Een half uur later is het mijn beurt. Ze voert de informatie in de computer en zegt dan dat we naar de vijfde verdieping moeten om ons dossier te laten maken en betalen. Ik had het gevoel dat ik hier nog lang zou blijven.
Eenmaal beneden aangekomen staat er een hele rij te wachten om ook hun dossier te laten aanmaken. Ik moet mijn kaart in een kartonnen box leggen. Ze zullen daarna mijn naam afroepen als het zo ver is. Tik , tak, tik, tak...daar gaat de tijd. Eindelijk is het mijn beurt, en het gaat nog al snel met het maken van mijn dossier. Weer in een andere kamer moet ik gaan betalen. Op het formulier dat ze me hadden gegeven stond dat ik R120 moest meenemen. Oeps...het was R194 en kwam ik dus tekort. Dus moesten we op zoek naar een ATM om geld af te halen. Eindelijk zijn we weer terug op zaal 384.
Niet lang daarna komen ze me halen en een tandarts student stelt me wat medische vragen. Maar het mocht niet baten dat ik nu geopereerd zou worden want ik moet weer naar de vijfde verdieping om een X-ray te maken van al mijn tanden. Weeral tijdverlies. By X-ray aangekomen zeggen ze dat ik een sticker op mijn formulier moet laten zetten. Ik sprong bijna uit mijn vel, maar mijn man zei, laat mij maar naar boven gaan, blijf hier maar zitten. Blijkt later dat ze geen stickers meer hadden en dus moest ze het zonder doen. De x-ray liet niet lang op zich wachten. Intussen had ik al een serieuze hoofdpijn. Alweer nemen we de lift naar de 8ste verdieping. En nu is het wachten...en wachten...en wachten... en ik zie iedereen die na mij komt, voor mij binnen gaan...en wachten...en eindelijk vraag ik wanneer ik aan de beurt ben. Ze zeggen nog 1 patient voor mij en dan kan ik. Niet dat ik er naar uit zie hoor.
Om 13u is het grote moment gekomen. Eerst moet ik plaatsnemen in DE roze stoel. Een student geeft me drie keer verdoving. Voor mij zie ik de tandarts stoel en ze zijn nog met iemand bezig en ze gaan niet zachtzinnig te werk. Het doet blijkbaar pijn want ze steekt haar hand op en trekt met haar hoofd in reactie erop. De verdoving werkt goed en alles is verdoofd. Nu neem ik plaats in de stoel...de stoel of horror...hihihi... het viel uiteindelijk mee, alleen de smaak van bloed en pus was nogal vervelend maar de rest viel mee. Een van de instrumenten die hij gebruikte raakte mijn lip en veroorzaakte een brandblaar. Daarna vallen me 9 draadjes ter ere. Om nog een laatste check-up te doen sturen ze me weer naar X-ray. Nu is er een lange rij dus...weer wachten en wachten. Terug bij zaal 384 kijkt de tandarts naar mijn X-ray en zegt dat het er goed uit ziet. Bij de receptioniste krijg ik medicijnen, pijnstillers en antibiotica.
Eenmaal thuis gekomen duik ik in bed en kom er niet meer uit. Met het uur doet het meer en meer pijn omdat de verdoving stillaan uitwerkt. Alleen ’s avonds ben ik even uit bed gekomen voor het eten en om even naar televisie te kijken. Kwestie van de aandacht op iets anders te vestigen.
Donderdag 23 juli en ik word wakker met verschrikkelijke pijn. Maar ik ga toch werken aangezien ik bijna geen swop dagen heb en één ziektedag. Het is goed dat ik na vijf uur werken waar naar huis kan gaan. Dus met pijn ben ik gaan werken. Ik ben wel om 6u opgestaan ipv de gewoonlijke vijf uur. ’s Avonds zit ik lekker in de zetel, thanda kookt voor mij en Saartje is weer schattig bezig. Ze heeft er niet beter op gevonden om met haar schoen in één van mijn laarzen te stappen. Stond wel schattig in haar zeven mijlslaars. Maar na een tijdje begon ze te wenen want ze kreeg haar voetje er niet meer uit en mama kon niet snel genoeg zijn om haar daar mee te helpen.
Vrijdag 24 juli en op weg naar IBM. Het is half 6 en er is nog niet veel verkeer. Op Chatarine street word ik bijna van de weg geduwd door een taxi die perse aan de kant wou. Maar dat kon dus niet want ik zat in de weg. De taxi heeft gelukkig niet mijn auto geraakt. Blijkbaar is Murphy aan het werk want de water leiding in ons toilet springt en zet de hele hal onder water. Ik had beter mijn zwembandjes meegenomen.
Gedurende de dag krijg ik een sms van Thanda of het oke is dat de broer van Thanda’s vader ben ons kan slapen. Hij voelt zich alleen en het is koud in het hotel. Blijkbaar hebben ze hem in een shitty hotel gestoken. Ik zei dat het geen probleem was. Na kennis gemaakt te hebben gaat hij en mijn man een nieuwe gas tank kopen want Saartje heeft er met haar vingertjes aangezeten en heeft alle gas laten ontsnappen.
Na terug komst begint Thanda aan zijn kookpot en omdat de gaskachel warmte afgeeft valt de broer van Thanda’s vader in slaap. Eten is klaar. Het vlees is zo zacht gekookt dat ik geen probleem heb om te kauwen, het smelt letterlijk in mijn mond. Dit gemengd met lekkere spinazie en pap. Mijn man heeft zichzelf overtroffen nu, het is heerlijk. Daarna ga ik slapen en blijven zij nog wat nababbelen.
Zaterdag 25 juli en word weer wakker met verschrikkelijk tandpijn. Het is zeven uur en zit langzaam te eten om daarna wat pijnstillers te kunnen nemen. 20 minuten voor tien vraagt Thanda of ik ontbijt kan maken , Croque monsieurs, want ik kan ze heerlijk maken. Ik leg de eerste lading onder de Croque monsieur maker en het is tijd om te gaan webcammen met mijn ouders.
Rond half 1 gaan Thanda en gezelschap, inclusief Sarah op familie bezoek. Ik blijf achter omdat ik te veel pijn heb en Thanda me wat rust wil gunnen. Rond 23u30 zijn ze pas terug thuis. Blijkbaar heeft Saartje naar haar zin gehad want ze heeft met de kinderen kunnen spelen en ravotten.
Zondag 26 juli
Thanda brengt zijn nonkel naar de bus die vertrekt naar Lesotho. Ze vertrekken om 7u. Ik neem nog even afscheid en daar gaan ze. Saartje ligt nog lekker te snurken in het bed en word pas wakker rond 9u. Ze speelde op haar gemak in de living totdat pappa binnenkomt. Ze begint te krijsen en ze wil opgepakt worden door hem. Dus pappa pakt haar op en neemt de vuilzak mee omdat deze vol is naar beneden. Als hij terug komt zegt hij dat Sarah in de auto wilde kruipen en de reden is dat ze weer naar de familie met kinderen kon gaan en ongestoord en blij kan spelen. Ik vond het zo erg voor haar. Nadat Thanda zijn ontbijt op had gingen we naar Pick ‘n pay en Saartje was weer blij. Wanneer we wachten op Thanda, die de boodschappen op de band zet en betaalt zegt Sarah tegen iedereen die voorbij komt hallo. Natuurlijk is iedereen vertederd als ze Saartje zien en zeggen hallo met een grote smile terug. Ze zegt ook tegen vreemden: bye bye daddy en dan zeg ik, nee dat is daddy niet.
Friday 17 July 2009
Opsomming
Deze week...wat is er deze week gebeurd...even een opsomming:
* Ook gisteren had mijn man een maiskolf klaar gemaakt voor ons dochter Saartje. Zie het resultaat hieronder.
* Saartjes acrobatische toeren zijn een beetje uit de hand gelopen. Na de post over haar acrobatische toeren om uit haar bedje te komen was de volgende nacht weer hetzelfde alleen met een andere afloop. We hadden het bed ver genoeg gezet van het grote bed. Daar was ze dus niet mee eens en uit protest was ze over de andere kant gekropen. Aangezien het donker was is dat niet goed gegaan en is ze gevallen. Ik heb haar opgeraapt en haar weer in slaap gesust. Zo een 30 min later leg ik haar in het bedje en gelukkig slaapt ze door. Even nog lekkere warme dekens over haar en ik kan ook in bed. Intussen was ik door en door koud.
* Gisteren ben ik weer naar de tandarts geweest en hij heeft er weer medicijnen in mijn tand gestoken. Hij heeft weer aan mijn tand gewerkt zonder verdoving. In het begin ging het nog wel, geen pijn, maar op het einde, ik weet niet wat hij deed, maar het deed *!$%* pijn. Hij is er dan gelukkig ook mee gestopt en over twee weken gaat hij het defintief vullen.
Waarom niet volgende week, dan heb ik een afspraak voor een operatie voor mijn andere tand waar een absces onder zit. Dus woensdag 22 juli ben ik vrij.
* Ook gisteren had mijn man een maiskolf klaar gemaakt voor ons dochter Saartje. Zie het resultaat hieronder.
Monday 13 July 2009
Acrobaat Sarah
Ons Saartje wordt al een grote meid. Ze wordt acrobatischer elke dag. Zeker nu met haar korte haar is ze echt een kwajongen. Haar bedje stond eerst in onze bureau maar nu dat het winter is hebben we haar bed naast ons bed gezet. Sinds kort voert ze ook haar acrobatische toeren uit. Als we gaan slapen zetten we haar in haar bedje maar daar is ze niet akkoord mee. Als protest begint ze dan te huilen en te schreeuwen. Niet dat we daar oren naar hebben en dus naar bed gaan.
Ineens voel ik haar handjes op het dekbed en voel ik haar over mijn benen kruipen. Ik kijk op en ja hoor, daar is ons Saartje. Ze had er niet beter op gevonden om zich op te trekken aan haar bedje en over de rand te kruipen, zo het bed op. Het bedje staat tegen ons bed aan , aan de achterkant.
Zo ook gisteren toen ik bezig was in de bureau op de computer en mijn echtgenoot Tour de France aan het kijken was. Ineens hoorde ik Saartje niet , dus ik nam aan dat ze sliep bij de papa. Toen ik wat later ging kijken zag ik dat ze op bed lag, zonder deken en met haar schoenen aan. Ik dacht, raar dat mijn echtgenoot haar niet heeft toegedekt. Dus ik ga stilletjes de kamer in om haar toe te dekken met een warm deken. Maar ze word wakker en begint te huilen. Ik pak haar op en ga naar de living en mijn man zegt: ahhh, ze slaapt. Ik zeg ja, heb je haar niet op het bed gelegd. Nee zegt hij, ik dacht dat Saartje bij jou was. Ze is zo een slimmeke, ze was moe en ze is dus zelf maar op bed gaan liggen, gebruik makend van haar bedje als klimsteun.
Ook vind ze het fijn om op de stoelen te kruipen en dan de tafel op. Natuurlijk liggen daar interessante dingen , die ze wel eens nader wil onderzoeken…en soms uit een haalt.
Het is nu ongeveer acht uur ‘s avonds, de gordijn is dicht, de gaskachel staat aan en ik kijk naar een reisprogramma. Mijn man is net terug thuis gekomen van joggen en is bezig in de bureau. Natuurlijk Saartje is nieuwsgierig wat hij doet en gaat kijken. Ik hoor een tijdje niets tot ik de gordijn open hoor schuiven en Saartje binnenkomt. Maar niets heeft me voorbereidt op wat ik ging zien. Naakte Sarah komt daar binnen gelopen en rent rond de gaskachel , tussen de tv en de tafel door , langs mij en terug voorbij het gordijn. Dat was zo grappig om te zien, vooral haar lachend gezichtje. De gekkerd.
Paps maakt haar klaar voor een avond bad. Ze vind het zo fijn om in het water te spelen en is er niet van gediend als het al weer voorbij is en tijd is om kleertjes aan te doen.
Hier nog wat fotookes waar ze zich een echte dame voelt.
Ineens voel ik haar handjes op het dekbed en voel ik haar over mijn benen kruipen. Ik kijk op en ja hoor, daar is ons Saartje. Ze had er niet beter op gevonden om zich op te trekken aan haar bedje en over de rand te kruipen, zo het bed op. Het bedje staat tegen ons bed aan , aan de achterkant.
Zo ook gisteren toen ik bezig was in de bureau op de computer en mijn echtgenoot Tour de France aan het kijken was. Ineens hoorde ik Saartje niet , dus ik nam aan dat ze sliep bij de papa. Toen ik wat later ging kijken zag ik dat ze op bed lag, zonder deken en met haar schoenen aan. Ik dacht, raar dat mijn echtgenoot haar niet heeft toegedekt. Dus ik ga stilletjes de kamer in om haar toe te dekken met een warm deken. Maar ze word wakker en begint te huilen. Ik pak haar op en ga naar de living en mijn man zegt: ahhh, ze slaapt. Ik zeg ja, heb je haar niet op het bed gelegd. Nee zegt hij, ik dacht dat Saartje bij jou was. Ze is zo een slimmeke, ze was moe en ze is dus zelf maar op bed gaan liggen, gebruik makend van haar bedje als klimsteun.
Ook vind ze het fijn om op de stoelen te kruipen en dan de tafel op. Natuurlijk liggen daar interessante dingen , die ze wel eens nader wil onderzoeken…en soms uit een haalt.
Het is nu ongeveer acht uur ‘s avonds, de gordijn is dicht, de gaskachel staat aan en ik kijk naar een reisprogramma. Mijn man is net terug thuis gekomen van joggen en is bezig in de bureau. Natuurlijk Saartje is nieuwsgierig wat hij doet en gaat kijken. Ik hoor een tijdje niets tot ik de gordijn open hoor schuiven en Saartje binnenkomt. Maar niets heeft me voorbereidt op wat ik ging zien. Naakte Sarah komt daar binnen gelopen en rent rond de gaskachel , tussen de tv en de tafel door , langs mij en terug voorbij het gordijn. Dat was zo grappig om te zien, vooral haar lachend gezichtje. De gekkerd.
Paps maakt haar klaar voor een avond bad. Ze vind het zo fijn om in het water te spelen en is er niet van gediend als het al weer voorbij is en tijd is om kleertjes aan te doen.
Hier nog wat fotookes waar ze zich een echte dame voelt.
Subscribe to:
Posts (Atom)