Het is weer een hectische week geweest. Zondag de 19de hadden bezoek van Thanda’s nonkel, Peter. Hij was op vakantie hier in Johannesburg. We hebben een fijne namiddag gehad. We hadden croissants gekocht en koekjes en Thanda had nog wat pindanootjes geroosterd. Je kan al raden dat Sarah alles zelf wou opeten. We gaven haar een marie koekje, normaal neemt ze dat altijd aan maar nu was ze meer geintereseerd in de chocolade koekjes. Ze had er nog maar eentje op of ze ging al voor het ander. Daar heeft Thanda een stokje voor gestoken. Dus ging ze maar de pindanootjes plunderen. Het gesprek was meestal in Indebele maar ook in het Engels. Rond vijf uur ging hij weer naar huis. ‘s Avonds zitten we lekker gezellig voor een warm gasvuurtje naar televisie te kijken. We hebben juist ons avondmaal gehad en Sarah zit in Thanda’s armen , te drinken van haar drinkbeker. Ineens gooit ze zonder waarschuwing de beker tegen mijn hoofd. Ik kan je verzekeren dat het niet zacht aankwam en kwam er *#$!!** uit mijn mond. Gelukkig was het niets ernstig.
Woensdag de 22ste, de dag waarnaar ik NIET naar uitgekeken heb. We moeten ons om 7u ‘s morgens melden op zaal 384. Om 6u20 ligt Thanda nog steeds in bed, dus ik schud hem eens goed wakker. Ik wil niet te laat komen op de afspraak. We arriveren iets na 7 uur aan het ziekenhuis. De roltrappen werken niet dus we zwoegen ons twee verdiepingen naar boven. Eindelijk boven gaan we door een security post en we zetten voet in de grote hal. We moeten wat lopen tot onze bestemming. Nu nog een lift naar de 8ste verdieping en komen we aan in zaal 384.
Oeps, de zaal zit al vol wachtende mensen. We melden ons aan bij de receptie en ze zeggen ons dat we even plaats moeten nemen omdat de vrouw die de inschrijvingen doet nog niet hier is. Rond acht uur komt ze binnen. Na een paar minuten verschijnt ze om de hoek met haar afsprakenboek in de hand en gaat ze iedereen na of ze een afspraak hebben. Een half uur later is het mijn beurt. Ze voert de informatie in de computer en zegt dan dat we naar de vijfde verdieping moeten om ons dossier te laten maken en betalen. Ik had het gevoel dat ik hier nog lang zou blijven.
Eenmaal beneden aangekomen staat er een hele rij te wachten om ook hun dossier te laten aanmaken. Ik moet mijn kaart in een kartonnen box leggen. Ze zullen daarna mijn naam afroepen als het zo ver is. Tik , tak, tik, tak...daar gaat de tijd. Eindelijk is het mijn beurt, en het gaat nog al snel met het maken van mijn dossier. Weer in een andere kamer moet ik gaan betalen. Op het formulier dat ze me hadden gegeven stond dat ik R120 moest meenemen. Oeps...het was R194 en kwam ik dus tekort. Dus moesten we op zoek naar een ATM om geld af te halen. Eindelijk zijn we weer terug op zaal 384.
Niet lang daarna komen ze me halen en een tandarts student stelt me wat medische vragen. Maar het mocht niet baten dat ik nu geopereerd zou worden want ik moet weer naar de vijfde verdieping om een X-ray te maken van al mijn tanden. Weeral tijdverlies. By X-ray aangekomen zeggen ze dat ik een sticker op mijn formulier moet laten zetten. Ik sprong bijna uit mijn vel, maar mijn man zei, laat mij maar naar boven gaan, blijf hier maar zitten. Blijkt later dat ze geen stickers meer hadden en dus moest ze het zonder doen. De x-ray liet niet lang op zich wachten. Intussen had ik al een serieuze hoofdpijn. Alweer nemen we de lift naar de 8ste verdieping. En nu is het wachten...en wachten...en wachten... en ik zie iedereen die na mij komt, voor mij binnen gaan...en wachten...en eindelijk vraag ik wanneer ik aan de beurt ben. Ze zeggen nog 1 patient voor mij en dan kan ik. Niet dat ik er naar uit zie hoor.
Om 13u is het grote moment gekomen. Eerst moet ik plaatsnemen in DE roze stoel. Een student geeft me drie keer verdoving. Voor mij zie ik de tandarts stoel en ze zijn nog met iemand bezig en ze gaan niet zachtzinnig te werk. Het doet blijkbaar pijn want ze steekt haar hand op en trekt met haar hoofd in reactie erop. De verdoving werkt goed en alles is verdoofd. Nu neem ik plaats in de stoel...de stoel of horror...hihihi... het viel uiteindelijk mee, alleen de smaak van bloed en pus was nogal vervelend maar de rest viel mee. Een van de instrumenten die hij gebruikte raakte mijn lip en veroorzaakte een brandblaar. Daarna vallen me 9 draadjes ter ere. Om nog een laatste check-up te doen sturen ze me weer naar X-ray. Nu is er een lange rij dus...weer wachten en wachten. Terug bij zaal 384 kijkt de tandarts naar mijn X-ray en zegt dat het er goed uit ziet. Bij de receptioniste krijg ik medicijnen, pijnstillers en antibiotica.
Eenmaal thuis gekomen duik ik in bed en kom er niet meer uit. Met het uur doet het meer en meer pijn omdat de verdoving stillaan uitwerkt. Alleen ’s avonds ben ik even uit bed gekomen voor het eten en om even naar televisie te kijken. Kwestie van de aandacht op iets anders te vestigen.
Donderdag 23 juli en ik word wakker met verschrikkelijke pijn. Maar ik ga toch werken aangezien ik bijna geen swop dagen heb en één ziektedag. Het is goed dat ik na vijf uur werken waar naar huis kan gaan. Dus met pijn ben ik gaan werken. Ik ben wel om 6u opgestaan ipv de gewoonlijke vijf uur. ’s Avonds zit ik lekker in de zetel, thanda kookt voor mij en Saartje is weer schattig bezig. Ze heeft er niet beter op gevonden om met haar schoen in één van mijn laarzen te stappen. Stond wel schattig in haar zeven mijlslaars. Maar na een tijdje begon ze te wenen want ze kreeg haar voetje er niet meer uit en mama kon niet snel genoeg zijn om haar daar mee te helpen.
Vrijdag 24 juli en op weg naar IBM. Het is half 6 en er is nog niet veel verkeer. Op Chatarine street word ik bijna van de weg geduwd door een taxi die perse aan de kant wou. Maar dat kon dus niet want ik zat in de weg. De taxi heeft gelukkig niet mijn auto geraakt. Blijkbaar is Murphy aan het werk want de water leiding in ons toilet springt en zet de hele hal onder water. Ik had beter mijn zwembandjes meegenomen.
Gedurende de dag krijg ik een sms van Thanda of het oke is dat de broer van Thanda’s vader ben ons kan slapen. Hij voelt zich alleen en het is koud in het hotel. Blijkbaar hebben ze hem in een shitty hotel gestoken. Ik zei dat het geen probleem was. Na kennis gemaakt te hebben gaat hij en mijn man een nieuwe gas tank kopen want Saartje heeft er met haar vingertjes aangezeten en heeft alle gas laten ontsnappen.
Na terug komst begint Thanda aan zijn kookpot en omdat de gaskachel warmte afgeeft valt de broer van Thanda’s vader in slaap. Eten is klaar. Het vlees is zo zacht gekookt dat ik geen probleem heb om te kauwen, het smelt letterlijk in mijn mond. Dit gemengd met lekkere spinazie en pap. Mijn man heeft zichzelf overtroffen nu, het is heerlijk. Daarna ga ik slapen en blijven zij nog wat nababbelen.
Zaterdag 25 juli en word weer wakker met verschrikkelijk tandpijn. Het is zeven uur en zit langzaam te eten om daarna wat pijnstillers te kunnen nemen. 20 minuten voor tien vraagt Thanda of ik ontbijt kan maken , Croque monsieurs, want ik kan ze heerlijk maken. Ik leg de eerste lading onder de Croque monsieur maker en het is tijd om te gaan webcammen met mijn ouders.
Rond half 1 gaan Thanda en gezelschap, inclusief Sarah op familie bezoek. Ik blijf achter omdat ik te veel pijn heb en Thanda me wat rust wil gunnen. Rond 23u30 zijn ze pas terug thuis. Blijkbaar heeft Saartje naar haar zin gehad want ze heeft met de kinderen kunnen spelen en ravotten.
Zondag 26 juli
Thanda brengt zijn nonkel naar de bus die vertrekt naar Lesotho. Ze vertrekken om 7u. Ik neem nog even afscheid en daar gaan ze. Saartje ligt nog lekker te snurken in het bed en word pas wakker rond 9u. Ze speelde op haar gemak in de living totdat pappa binnenkomt. Ze begint te krijsen en ze wil opgepakt worden door hem. Dus pappa pakt haar op en neemt de vuilzak mee omdat deze vol is naar beneden. Als hij terug komt zegt hij dat Sarah in de auto wilde kruipen en de reden is dat ze weer naar de familie met kinderen kon gaan en ongestoord en blij kan spelen. Ik vond het zo erg voor haar. Nadat Thanda zijn ontbijt op had gingen we naar Pick ‘n pay en Saartje was weer blij. Wanneer we wachten op Thanda, die de boodschappen op de band zet en betaalt zegt Sarah tegen iedereen die voorbij komt hallo. Natuurlijk is iedereen vertederd als ze Saartje zien en zeggen hallo met een grote smile terug. Ze zegt ook tegen vreemden: bye bye daddy en dan zeg ik, nee dat is daddy niet.
Woensdag de 22ste, de dag waarnaar ik NIET naar uitgekeken heb. We moeten ons om 7u ‘s morgens melden op zaal 384. Om 6u20 ligt Thanda nog steeds in bed, dus ik schud hem eens goed wakker. Ik wil niet te laat komen op de afspraak. We arriveren iets na 7 uur aan het ziekenhuis. De roltrappen werken niet dus we zwoegen ons twee verdiepingen naar boven. Eindelijk boven gaan we door een security post en we zetten voet in de grote hal. We moeten wat lopen tot onze bestemming. Nu nog een lift naar de 8ste verdieping en komen we aan in zaal 384.
Oeps, de zaal zit al vol wachtende mensen. We melden ons aan bij de receptie en ze zeggen ons dat we even plaats moeten nemen omdat de vrouw die de inschrijvingen doet nog niet hier is. Rond acht uur komt ze binnen. Na een paar minuten verschijnt ze om de hoek met haar afsprakenboek in de hand en gaat ze iedereen na of ze een afspraak hebben. Een half uur later is het mijn beurt. Ze voert de informatie in de computer en zegt dan dat we naar de vijfde verdieping moeten om ons dossier te laten maken en betalen. Ik had het gevoel dat ik hier nog lang zou blijven.
Eenmaal beneden aangekomen staat er een hele rij te wachten om ook hun dossier te laten aanmaken. Ik moet mijn kaart in een kartonnen box leggen. Ze zullen daarna mijn naam afroepen als het zo ver is. Tik , tak, tik, tak...daar gaat de tijd. Eindelijk is het mijn beurt, en het gaat nog al snel met het maken van mijn dossier. Weer in een andere kamer moet ik gaan betalen. Op het formulier dat ze me hadden gegeven stond dat ik R120 moest meenemen. Oeps...het was R194 en kwam ik dus tekort. Dus moesten we op zoek naar een ATM om geld af te halen. Eindelijk zijn we weer terug op zaal 384.
Niet lang daarna komen ze me halen en een tandarts student stelt me wat medische vragen. Maar het mocht niet baten dat ik nu geopereerd zou worden want ik moet weer naar de vijfde verdieping om een X-ray te maken van al mijn tanden. Weeral tijdverlies. By X-ray aangekomen zeggen ze dat ik een sticker op mijn formulier moet laten zetten. Ik sprong bijna uit mijn vel, maar mijn man zei, laat mij maar naar boven gaan, blijf hier maar zitten. Blijkt later dat ze geen stickers meer hadden en dus moest ze het zonder doen. De x-ray liet niet lang op zich wachten. Intussen had ik al een serieuze hoofdpijn. Alweer nemen we de lift naar de 8ste verdieping. En nu is het wachten...en wachten...en wachten... en ik zie iedereen die na mij komt, voor mij binnen gaan...en wachten...en eindelijk vraag ik wanneer ik aan de beurt ben. Ze zeggen nog 1 patient voor mij en dan kan ik. Niet dat ik er naar uit zie hoor.
Om 13u is het grote moment gekomen. Eerst moet ik plaatsnemen in DE roze stoel. Een student geeft me drie keer verdoving. Voor mij zie ik de tandarts stoel en ze zijn nog met iemand bezig en ze gaan niet zachtzinnig te werk. Het doet blijkbaar pijn want ze steekt haar hand op en trekt met haar hoofd in reactie erop. De verdoving werkt goed en alles is verdoofd. Nu neem ik plaats in de stoel...de stoel of horror...hihihi... het viel uiteindelijk mee, alleen de smaak van bloed en pus was nogal vervelend maar de rest viel mee. Een van de instrumenten die hij gebruikte raakte mijn lip en veroorzaakte een brandblaar. Daarna vallen me 9 draadjes ter ere. Om nog een laatste check-up te doen sturen ze me weer naar X-ray. Nu is er een lange rij dus...weer wachten en wachten. Terug bij zaal 384 kijkt de tandarts naar mijn X-ray en zegt dat het er goed uit ziet. Bij de receptioniste krijg ik medicijnen, pijnstillers en antibiotica.
Eenmaal thuis gekomen duik ik in bed en kom er niet meer uit. Met het uur doet het meer en meer pijn omdat de verdoving stillaan uitwerkt. Alleen ’s avonds ben ik even uit bed gekomen voor het eten en om even naar televisie te kijken. Kwestie van de aandacht op iets anders te vestigen.
Donderdag 23 juli en ik word wakker met verschrikkelijke pijn. Maar ik ga toch werken aangezien ik bijna geen swop dagen heb en één ziektedag. Het is goed dat ik na vijf uur werken waar naar huis kan gaan. Dus met pijn ben ik gaan werken. Ik ben wel om 6u opgestaan ipv de gewoonlijke vijf uur. ’s Avonds zit ik lekker in de zetel, thanda kookt voor mij en Saartje is weer schattig bezig. Ze heeft er niet beter op gevonden om met haar schoen in één van mijn laarzen te stappen. Stond wel schattig in haar zeven mijlslaars. Maar na een tijdje begon ze te wenen want ze kreeg haar voetje er niet meer uit en mama kon niet snel genoeg zijn om haar daar mee te helpen.
Vrijdag 24 juli en op weg naar IBM. Het is half 6 en er is nog niet veel verkeer. Op Chatarine street word ik bijna van de weg geduwd door een taxi die perse aan de kant wou. Maar dat kon dus niet want ik zat in de weg. De taxi heeft gelukkig niet mijn auto geraakt. Blijkbaar is Murphy aan het werk want de water leiding in ons toilet springt en zet de hele hal onder water. Ik had beter mijn zwembandjes meegenomen.
Gedurende de dag krijg ik een sms van Thanda of het oke is dat de broer van Thanda’s vader ben ons kan slapen. Hij voelt zich alleen en het is koud in het hotel. Blijkbaar hebben ze hem in een shitty hotel gestoken. Ik zei dat het geen probleem was. Na kennis gemaakt te hebben gaat hij en mijn man een nieuwe gas tank kopen want Saartje heeft er met haar vingertjes aangezeten en heeft alle gas laten ontsnappen.
Na terug komst begint Thanda aan zijn kookpot en omdat de gaskachel warmte afgeeft valt de broer van Thanda’s vader in slaap. Eten is klaar. Het vlees is zo zacht gekookt dat ik geen probleem heb om te kauwen, het smelt letterlijk in mijn mond. Dit gemengd met lekkere spinazie en pap. Mijn man heeft zichzelf overtroffen nu, het is heerlijk. Daarna ga ik slapen en blijven zij nog wat nababbelen.
Zaterdag 25 juli en word weer wakker met verschrikkelijk tandpijn. Het is zeven uur en zit langzaam te eten om daarna wat pijnstillers te kunnen nemen. 20 minuten voor tien vraagt Thanda of ik ontbijt kan maken , Croque monsieurs, want ik kan ze heerlijk maken. Ik leg de eerste lading onder de Croque monsieur maker en het is tijd om te gaan webcammen met mijn ouders.
Rond half 1 gaan Thanda en gezelschap, inclusief Sarah op familie bezoek. Ik blijf achter omdat ik te veel pijn heb en Thanda me wat rust wil gunnen. Rond 23u30 zijn ze pas terug thuis. Blijkbaar heeft Saartje naar haar zin gehad want ze heeft met de kinderen kunnen spelen en ravotten.
Zondag 26 juli
Thanda brengt zijn nonkel naar de bus die vertrekt naar Lesotho. Ze vertrekken om 7u. Ik neem nog even afscheid en daar gaan ze. Saartje ligt nog lekker te snurken in het bed en word pas wakker rond 9u. Ze speelde op haar gemak in de living totdat pappa binnenkomt. Ze begint te krijsen en ze wil opgepakt worden door hem. Dus pappa pakt haar op en neemt de vuilzak mee omdat deze vol is naar beneden. Als hij terug komt zegt hij dat Sarah in de auto wilde kruipen en de reden is dat ze weer naar de familie met kinderen kon gaan en ongestoord en blij kan spelen. Ik vond het zo erg voor haar. Nadat Thanda zijn ontbijt op had gingen we naar Pick ‘n pay en Saartje was weer blij. Wanneer we wachten op Thanda, die de boodschappen op de band zet en betaalt zegt Sarah tegen iedereen die voorbij komt hallo. Natuurlijk is iedereen vertederd als ze Saartje zien en zeggen hallo met een grote smile terug. Ze zegt ook tegen vreemden: bye bye daddy en dan zeg ik, nee dat is daddy niet.
No comments:
Post a Comment